IMAGES AND TEXT by Servaas Van Belle
OORLOGSKASSEIEN
De aarde trilde nog na toen in voorjaar 1919 de twintigste editie van Parijs-Roubaix op gang werd geschoten. Pas vijf maand ervoor zwegen de wapens. Noord-Frankrijk lag in puin. Het was tussen dat puin dat wielrenners voor het eerst naar Roubaix trokken in plaats van naar de loopgraven.
Parijs-Roubaix staat dit jaar in het teken van de wapenstilstand die 100 jaar geleden in Compiègne werd ondertekend. De startplaats van l’enfer du Nord.
Een eeuw later meandert een nieuwe frontlinie doorheen het noordfranse landschap, van Compiègne naar Roubaix. Inslaande obussen en mitrailleursnesten moeten ze niet meer vrezen.
Leeglopers en een spervuur aan demarrages zijn nu de vijand.
Elke kasseistrook ontaard in een slagveld. Goed voor 54,5 angstaanjagende kilometers. Als door shellshock bezeten daveren renners over de 29 secteurs pavés. Het lijken wel littekens. Dichtgegooide loopgraven bedekt met kasseien. Veel kasseien. Naar schatting zo’n vijf miljoen.
Dat is evenveel als er geallieerde militairen sneuvelden.
Elke kassei die zondag, haast onzichtbaar, door het beeld schuift is een gevallen soldaat.
De aarde trilde nog na toen in voorjaar 1919 de twintigste editie van Parijs-Roubaix op gang werd geschoten. Pas vijf maand ervoor zwegen de wapens. Noord-Frankrijk lag in puin. Het was tussen dat puin dat wielrenners voor het eerst naar Roubaix trokken in plaats van naar de loopgraven.
Parijs-Roubaix staat dit jaar in het teken van de wapenstilstand die 100 jaar geleden in Compiègne werd ondertekend. De startplaats van l’enfer du Nord.
Een eeuw later meandert een nieuwe frontlinie doorheen het noordfranse landschap, van Compiègne naar Roubaix. Inslaande obussen en mitrailleursnesten moeten ze niet meer vrezen.
Leeglopers en een spervuur aan demarrages zijn nu de vijand.
Elke kasseistrook ontaard in een slagveld. Goed voor 54,5 angstaanjagende kilometers. Als door shellshock bezeten daveren renners over de 29 secteurs pavés. Het lijken wel littekens. Dichtgegooide loopgraven bedekt met kasseien. Veel kasseien. Naar schatting zo’n vijf miljoen.
Dat is evenveel als er geallieerde militairen sneuvelden.
Elke kassei die zondag, haast onzichtbaar, door het beeld schuift is een gevallen soldaat.
WAR COBBLESTONES
The earth was still trembling when the 20th edition of Paris-Roubaix got underway in spring 1919. Only five months before, the guns were silent. Northern France lay in ruins. It was among that rubble that cyclists first flocked to Roubaix instead of the trenches.
This year, Paris-Roubaix is dedicated to the armistice signed 100 years ago in Compiègne. The starting point of l'enfer du Nord. A century later, a new front line meanders through the northern French countryside, from Compiègne to Roubaix. Impacting shells and machine gun nests they no longer have to fear.
Deflating tyres and a barrage of demarrages are now the enemy.
Every cobbled stretch degenerates into a battlefield. Good for 54.5 terrifying kilometres. As if possessed by shellshock, riders roar over the 29 secteurs pavés. They look like scars. Closed trenches covered with cobblestones. Lots of cobblestones. An estimated five million. That's as many as Allied soldiers died.
Every cobblestone that slides through the picture on Sunday, almost invisibly,
is a fallen soldier.
The earth was still trembling when the 20th edition of Paris-Roubaix got underway in spring 1919. Only five months before, the guns were silent. Northern France lay in ruins. It was among that rubble that cyclists first flocked to Roubaix instead of the trenches.
This year, Paris-Roubaix is dedicated to the armistice signed 100 years ago in Compiègne. The starting point of l'enfer du Nord. A century later, a new front line meanders through the northern French countryside, from Compiègne to Roubaix. Impacting shells and machine gun nests they no longer have to fear.
Deflating tyres and a barrage of demarrages are now the enemy.
Every cobbled stretch degenerates into a battlefield. Good for 54.5 terrifying kilometres. As if possessed by shellshock, riders roar over the 29 secteurs pavés. They look like scars. Closed trenches covered with cobblestones. Lots of cobblestones. An estimated five million. That's as many as Allied soldiers died.
Every cobblestone that slides through the picture on Sunday, almost invisibly,
is a fallen soldier.
